از اختلالات صوت چه میدانید؟شیوع،علایم و روش های درمان

از اختلالات صوت چه میدانید؟شیوع،علایم و روش های درمان

اختلال صوت یکی از اختلالات شایع گفتاری است که دلایل و عوامل مختلفی در بروز آن نقش دارند. ترکیبی از تنفس، ارتعاش تارهای صوتی و تشدید صداها در دهان باعث ایجاد تمایز صوتی در افراد می شود به همین دلیل است که صوت افراد با هم متفاوت است. در صورتی که در هریک از بخش های فرایند ایجاد صوت مشکلی ایجاد شود اختلال صوت رخ می دهد.

حنجره (جعبه صدا انسان) از غضروف، عضلات و غشاهای مخاطی که در بالای نای و پایه زبان قرار دارند ساخته شده است. صدا هنگامی ایجاد می‌شود که طناب‌های صوتی شما مرتعش می‌شوند. این لرزش از هوای در حال حرکت از طریق حنجره می‌آید، و طناب‌های صوتی شما را به هم نزدیک می‌کنند. طناب‌های صوتی شما همچنین هنگام بلعیدن به بسته شدن حنجره شما کمک می‌کنند و مانع از ورود غذا یا مایع می‌شود. اختلال صوتی با تولید غیرطبیعی و یا فقدان کیفیت صوتی، زیر و بم صدا، بلندی صدا، پیچش صدا و یا طول، مشخص می‌شود که برای سن و جنسیت فرد مناسب نیست.

 

وقوع و شیوع  اختلال صوتی

شیوع اختلالات صوتی در بین افرادی که به دنبال درمان بوده‌اند، نشان می‌دهد که تحت تاثیر جنسیت، سن و شغل قرار دارد.

• جنسیت

    شیوع این مشکل در زنان بالغ بیشتر از مردان بالغ با نسبت 1.5 به 1 است.

    اختلالات صوتی در کودکان بطور چشمگیری در پسران بیشتر از دختران شایع است.

 

• سن

    گزارشات نشان می دهد که شیوع این اختلال در بزرگسالان سالمند بالاتر است و تخمین ها از 4.8 % تا 29.1 % مبتنی بر مطالعات جمعیتی متفاوت است.

    در جمعیت اطفال، شیوع گزارش شده از اختلال صوتی از 1.4% تا 6% متغیر است.

 

• شغل

    گروه های شغلی که در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به اختلال صوتی قرار دارند شامل معلمان، کارگران ساخت یا کارخانه، فروشنده ها و خوانندگان هستند.

    شیوع تخمین زده شده از گزارش یک مشکل صوتی در معلمان (11%) بالاتر از افرادغیر معلم (6.2%)  بود.

    شیوع گزارش شده برای معلمان در یک زمان مشخص از 9% تا 37 % متغیر بود.

 

 شیوع علل اختلالات صوتی

طیف گسترده ای از علل ممکن است با اختلالات صوتی مرتبط باشد. نسبت نسبی این علل نیز تحت تاثیر جنسیت، سن و شغل قرار می گیرد.

• جنسیت

    گرچه در زنان بزرگسال  اغلب اوقات بدون هیچ علت ذکر شده خاصی، تشخیص دیسفونی (اختلال صوتی) داده می شود، اما در مردان بزرگسال التهاب مزمن حنجره تشخیص عمده می‌باشد. همچنین بعد از سن چهل سالگی، نرخ شیوع سرطان حنجره در مردان بالاتر از زنان میباشد.

 

• سن

    در میان بزرگسالان (سنین بین 19 تا 60 سالگی) مبتلا به اختلال صوتی، تشخیص‌ها شامل اختلال صوتی عملکردی (20.5%)، لارنژیت بر اثر بازگشت اسید معده (12.5%)، پولیپ صوتی (12%) است.

    در میان افراد بالای 60 سال که مشکلات صوتی در آنها ارزیابی شده است، اختلالات صوتی با اختلال صدای ناشی از تغییر سن (presbyphonia)، رفلاکس یا التهاب، اختلال صوتی عملکردی ، فلج یا ضعف تارهای صوتی، ورم رینکه یا سرطان حنجره در ارتباط می باشد.

    گره های تارهای صوتی اکثر اوقات در اختلال صوتی کودکان تشخیص داده می شود. شیوع گره های تارهای صوتی ممکن است در کودکان در سنین مدرسه تا 16.9 % باشد، و تقریباً در پسران دو برابر دختران رخ می دهد.

 

• شغل

    در یک جمعیت تحت درمان فنلاندی، سه آسیب شناسی اصلی در ارتباط با استفاده کنندگان حرفه ای صدا (معلمان،مجریان، بازاریاب ها، گویندگان،فروشنده ها و راهنماهای تور) شامل اختلالات صوتی عملکردی (41%)، گره ها یا بزرگ شدن تارهای صوتی (15%) و رفلاکس، لارنژیت و التهاب (11%) بود.

 

انواع اختلالات صوتی

تعدادی از سیستم‌های مختلف برای طبقه بندی اختلالات صوتی استفاده می‌شوند. برای اهداف این نوشته، اختلالات صوتی به شرح زیر طبقه‌بندی می‌شوند:

• اختلالات صوتی عضوی

اختلالات صوتی عضوی که در طبیعت وابسته به علم فیزیولوژیک هستند و ناشی از تغییرات در دستگاه تنفسی، حنجره‌ای یا مکانیسم‌های دستگاه صوتی هستند.

1. ساختاری: اختلالات صوتی عضوی که منجر به تغییرات فیزیکی مکانیسم صدا (مثلا تغییرات در بافت‌های تار صوتی مانند ورم یا برآمدگی‌های صوتی، و تغییرات ساختاری در حنجره به دلیل پیری) می‌شوند.
2. نورولوژیک:اختلالات صوتی عضوی ناشی از مشکلات با تقویت پی سیستم عصبی مرکزی یا محیطی به حنجره است که بر عملکرد مکانیسم صوتی تأثیر می‌گذارد (مثلا لرزش صوتی، بد آوایی ، یا فلج تارهای صوتی)

 

• اختلالات عملکردی صوتی

اختلالات عملکردی صوتی که ناشی از استفاده نامناسب یا ناکارآمد از مکانیسم صوتی است، زمانی که ساختار فیزیکی طبیعی می‌باشد (مثلا: خستگی صوتی، از دست دادن صدا یا بدآوایی تنش عضلانی، صدای دورگه، آوای ونتریکولار).

هنگامی که عوامل استرس‌زا روانشناختی منجر به بی‌صدایی یا دیسفونیای ناهنجار عادتی می‌شوند، کیفیت صدا نیز می‌تواند تحت تاثیر قرار گیرد. اختلالات صوتی ایجاد شده اشاره به اختلالات صوتی روانزاد یا تبدیل بی‌صدایی/ دیسفونیا روانزاد دارد.

 

دلایل اختلال صوتی

تولید صدای نرمال به قدرت و جریان هوا که توسط سیستم تنفسی تامین می‌شود؛ قدرت عضلانی حنجره‌ای، تعادل، هماهنگی و استقامت؛ و هماهنگی در میان اینها و ساختارهای تشدید کننده supraglottic (حلق، حفره دهان، حفره بینی)، بستگی دارد.

اختلال در یکی از سه زیرسیستم تولید صوتی (یعنی دستگاه تنفسی، حنجره‌ای و دستگاه صوتی subglottal) یا در تعادل فیزیولوژیکی در سیستم ممکن است منجر به اختلال صوتی شود. اختلالات می‌توانند به علت دلایل عضوی، کارکردی و یا روانزاد باشند.

 

• دلایل ساختاری بر اختلالات صوت

دلایل ساختاری عبارتند از موارد زیر:

 

1. ناهنجاری‌های تار صوتی (مثلا گره‌های صوتی، ورم، تنگی حنجره‌ای، پاپیلومای مجدد تنفسی، کم ماهیچگی یا سارکوپنیا [آتروفی عضلانی همراه با پیری])
2. التهاب حنجره (به عنوان مثال، آرتروز کریکوآریتنوئید یا کریکوتیروئید، التهاب حنجره، ریفلاکس لارنگوفارنکس)
3. تروما یا ضربه به حنجره (برای مثال ناشی از لوله گذاری، آلودگی شیمیایی یا آسیب‌های خارجی)

 

• دلایل نورولوژیک یا عصبی بر اختلالات صوتی

علل نورولوژیک عبارتند از موارد زیر:

 

1. فلج عصب حنجره عود کننده
2. دیسفونیا متناوب عضله دور کننده/ نزدیک کننده
3. بیماری پارکینسون
4. اِم‌ اِس یا تصلب بافت چندگانه

 

• دلایل عملکردی بر اختلالات صوتی

علل عملکردی عبارتند از موارد زیر:

 

1. ترومای صوتی (به عنوان مثال، فریاد زدن، جیغ کشیدن، پاک کردن زیادی گلو)
2. دیسفونیا تنش عضلانی
3. آوای ونتریکولار
4. خستگی صوتی (به عنوان مثال، به علت تلاش یا استفاده‌ی زیاد)

 

• دلایل سایکوژنیک یا روانزاد بر اختلالات صوتی

علل اختلالات روانزاد عبارتند از موارد زیر:

 

1. اختلالات استرسی مزمن
2. اضطراب
3. افسردگی
4. واکنش تغییر (به عنوان مثال، تغییر بی‌صدایی و دیسفونیا)

 

تشخیص وابستگی‌های میان این عوامل همراه با سابقه بیمار ممکن است در شناسایی علل احتمالی اختلال صوتی کمک کند. حتی زمانی که علت آشکار شناسایی و درمان شود، مشکل صوتی ممکن است ادامه یابد. به عنوان مثال، یک عفونت تنفسی فوقانی می‌تواند ناشی از دیسفونیا باشد، اما تکنیک‌های جبران کننده ناکافی یا ضعیف ممکن است موجب ادامه یافتن دیسفونیا شوند، حتی اگر عفونت با موفقیت درمان شده باشد.

 

علائم اختلال صوتی

اصطلاح کلی دیسفونیا، علائم ادراک شنوایی اختلالات صوتی را در بر می‌گیرد. دیسفونیا با کیفیت صدای تغییر یافته، زیر و بمی صدا، بلندی صدا، یا تقلای صوتی مشخص می‌شود. علائم دیسفونیا شامل موارد زیر است:

 

• زمختی (درک لرزش تار صوتی نابجا)

• تنفس (درک گریز هوای قابل شنیدن در سیگنال صدا یا بیرون آمدن نفس)

• خصوصیت یا کیفیت خسته (احساس تقلای افزایش یافته؛ حس تنش یا زننده هنگام صحبت کردن و بالا رفتن در یک زمان)؛

• کیفیت خفه (مثل صحبت کردن با نفس نگه داشته)

• زیر و بمی غیر طبیعی (بیش از حد بالا، خیلی پایین، شکستگی اوج، محدوده اوج کاهش یافته)

• بلندی/ درجه صدای غیر طبیعی (بیش از حد بالا، بسیار کم، محدوده کاهش یافته، درجه صدای متغیر)

• طنین غیر طبیعی (هایپرنازال)

• بی‌صدایی (از دست دادن صدا)

• وقفه‌های آوایی

• ضعف (صدای ضعیف)

• صدای گرفته و زمخت (گوش خراش، خش خش قابل شنیدن در صدا)

• صدای زننده و گوش خراش (بالا، صدای تیز، مثل اینکه فریاد فروکش کرده است)، و

• صدای لرزش‌دار (صدای لرزان، زیر و بم صدای پر نواخت، و نوسانات بلند)

 

علائم و نشانه‌های دیگر اختلالات صوتی عبارتند از:

 

• تقلا و تلاش صوتی افزایش یافته همراه با صحبت کردن؛
• کاهش استقامت صوتی یا شروع خستگی با استفاده طولانی مدت از صدا؛
• کیفیت صوتی متغیر در طول روز و یا در طول صحبت کردن؛
• به سرعت تمام شدن نفس؛
• سرفه یا تمیز کردن گلو مکرر (ممکن است با افزایش استفاده از صدا بدتر شود) و
• حساسیت/ درد/ تنش گلو یا حنجره‌ای بیش از حد.

 

نشانه‌ها و علائم می‌توانند به صورت تکی یا ترکیبی رخ دهند. با پیشرفت درمان، برخی نشانه‌ها ممکن است از بین بروند، و دیگر نشانه‌ها ممکن است با حذف استراتژی‌های جبران کننده پدیدار شوند.

 

تشخیص اختلال صوتی

اگر  تغییر صدا دارید که به مدت چند هفته ادامه دارد، ارائه دهنده مراقبت‌های بهداشتی ممکن است شما را به یک متخصص گلو که با عنوان متخصص گوش و حلق و بینی نامیده می‌شود بفرستد. یک متخصص گوش و حلق و بینی از شما درباره علائمتان و اینکه چه مدت است که مبتلا به این علائم هستید سوال می‌کند. پزشک ممکن است طناب‌های صوتی و حنجره شما را با استفاده از آزمایش‌های خاص بررسی کند. این آزمایشات ممکن است شامل موارد زیر باشند:

 

• لارنگوسکوپی:

این اجازه می‌دهد که پزشک گلو را ببیند. با لارنگوسکوپی غیر مستقیم، ارائه دهنده مراقبت‌های بهداشتی یک آینه کوچک در پشت گلو نگه می‌دارد و یک نور بر روی آن می‌تاباند. با لارنگوسکوپی فیبراپتیک، یک اسکوپ نازک و نورانی که لارنگوسکوپ نامیده می‌شود مورد استفاده قرار می‌گیرد. اسکوپ از طریق بینی در گلو قرار می‌گیرد یا به طور مستقیم در گلویتان قرار می‌گیرد.

 

• ﻟﻜﺘﺮوﻣﻴﻮﮔﺮاﻓﻲ ﺣﻨﺠﺮه‌اي:

این آزمایش فعالیت الکتریکی را در عضلات گلو اندازه‌گیری می‌کند. یک سوزن نازک در بعضی از عضلات گردن قرار داده می‌شود در حالی که الکترودها سیگنال‌هایی را از عضلات به کامپیوتر می‌فرستند. این می‌تواند مشکلات عصبی را در گلو نشان دهد.

 

• استروبوسکوپی:

این آزمایش از یک استروبسکوپ نوری و دوربین فیلمبرداری استفاده می‌کند تا ببینید که چگونه طناب‌های صوتی در هنگام صحبت کردن ارتعاش دارند.

 

• تست‌های تصویربرداری:

اشعه‌های ایکس و ام آر آی می‌توانند رشد و یا سایر مشکلات بافت در گلو را نشان دهند.

 

روش‌های درمان اختلالات صوتی

هنگام تعیین نیازهای صوتی و ایجاد اهداف، هنجارهایی با آهنگ های مختلف در نظر گرفته می شود. به عنوان مثال، هنجارها و نیازهای صوتی در محل کار ممکن است با هنجارها در اجتماع (خانه و مکان های اجتماعی) تفاوت داشته باشد. گفتار درمانگر اغلب جوانب بیش از یک روش گفتار درمانی اختلالات صوت را در ایجاد یک طرح درمانی در نظر می گیرد. روش‌های درمانی می تواند مستقیم یا غیرمستقیم باشد.

 

روش‌های مستقیم درمان اختلالات صوتی:

بر دستکاری مکانیزم‌های تولید صدا تمرکز می‌کند (به عنوان مثال ایجاد صوت، تنفس و عملکرد اسکلتی عضلانی) تا رفتارهای صوتی را تغییر داده و تولید صدای صحیح را سازماندهی کند.

 

روش‌های غیرمستقیم درمان اختلالات صوتی::

محیط های شناختی، رفتاری، روانی و فیزیکی را که در آن صوت رخ می‌دهد، تغییر می‌دهند. روش‌های غیر مستقیم شامل دو جزء زیر است:

آموزش بیمار: بحث در مورد فیزیولوژی طبیعی تولید صدا و تاثیر اختلالات صدا بر عملکرد؛ فراهم کردن اطلاعاتی در خصوص تاثیر سواستفاده از صدا و استراتژی هایی برای حفظ سلامت صوت (بهداشت صوت)

مشاوره: شناسایی و اجرای استراتژی هایی مانند مدیریت استرس برای اصلاح عوامل روانی و اجتماعی که بر سلامت صوت تاثیر منفی می گذارند

 

طرح درمان معمولاً شامل استفاده از حداقل یکی از روش‌های مستقیم و یک یا چند روش های غیر مستقیم است که براساس شرایط و اهداف بیمار انتخاب می‌شود. برخی از پزشکان بر اصلاح مستقیم علائم خاصی از صوت نامناسب تمرکز دارند، برخلاف دیگران که رویکرد جامع تری با هدف تعادل زیرسیستم های فیزیولوژیکی تولید (صدا، تنفس، صوت و طنین) را در پیش می گیرند. بسیاری از پزشکان با موارد زیر شروع می کنند:

 

• شناسایی رفتارهایی که موجب مشکلات صوتی از جمله شیوه های بهداشتی ناسالم صوتی (فریاد زدن،با صدای بلند حرف زدن، سرفه کردن، صاف کردن گلو و کم آبی بدن ) می شود.

• پیاده سازی شیوه‌های بهداشتی سالم صوتی (مانند نوشیدن مقدار کافی آب و صحبت کردن با درجه صدای متوسط) و شیوه هایی برای کاهش رفتارهای آسیب زننده صوتی (مانند حفاظت از صدا)

 

درمان صوتی طبق علائم

تمرکز درمان صوتی علائمی بر تغییر علائم صوتی انحرافی یا اجزای صدای ادراکی است. علام انحرافی ممکن است شامل زیر و بم صدا که بسیار بالا یا پایین باشد، صدایی که بسیار نرم یا بلند باشد، صوت تنفسی یا استفاده از  تحرکات حنجره باشد. درمان صوتی علائمی بهبود صوت را از طریق اصلاح علائم مستقیم و استفاده از تکنیک‌های تسهیل صوت در نظر می گیرد که یا مستقیم یا غیر مستقیم است.

 

• تقویت کننده

دستگاه تقویت کننده مانند میکروفونی است که می‌تواند برای تقویت صوت در هر شرایطی که نیاز به افزایش درجه صدا باشد (هنگامی که برای تعداد زیادی از افراد صحبت می‌کنید یا در طول مکالمه زمانی که صدای شخص ضعیف است)، مورد استفاده قرار بگیرد. همچنین تقویت کننده صدا می‌تواند به عنوان یک ابزار حمایتی یا به عنوان یک وسیله ارتباطی تقویتی عمل کند. این دستگاه می تواند از عملکرد بیش از حد صوتی در نتیجه صحبت کردن با درجه صدای بالا یا برای مدت زمانی طولانی جلوگیری کند.

 

• ماسک شنوایی

ماسک شنوایی در موارد اختلال صوتی عملکردی به کار می‌رود و اغلب منجر به صوت تغییر یافته یا عادی می شود. از افراد می خواهند در حالی که یک هدفون با صدایی که در آن پخش می‌شود را پوشیده اند، صحبت کرده یا متنی را بخوانند. افراد اغلب به دلیل پخش صدای بلند در هدفون، صوت بلندتری را تولید می کنند (اثر لومپارد) که می تواند ضبط شده و سپس در درمان به عنوان مقایسه مورد استفاده قرار بگیرد.

 

• بیوفیدبک

اساس بیوفیدبک این است که  قوه خودداری از عملکرد فیزیولوژیکی با اطلاعات فوری و مداوم در خصوص حالت داخلی بدن ممکن است. بیوفیدبک بازخوردی قابل اطمینان و شفاف را در پاسخ به تغییرات در تولید صوت فراهم می‌کند، بنابراین بهبود در زیر و بم صدا، بلندی، کیفیت و تلاش را تسهیل می‌کند که می‌تواند جنبشی، شنوایی یا بصری باشد. افراد با استفاده از بیوفیدبک آموزش می بینند تا از احساسات فیزیکی با توجه به تنفس، موقعیت بدن و احساس ارتعاش آگاه باشند. این آگاهی به افراد کمک می‌کند تا روند روانی و اجتماعی خود را هنگام تولید صوت، درک کنند. بازخورد شنوایی مانند مدل سازی شنوایی تقویت زمان واقعی یک راه مؤثر برای دستیابی به بهبود صوتی است.

 

• خواندن سرود

خواندن سرود به وسیله یک الگوی ریتمی عروضی مشخص می شود  که به عنوان یک قالب برای افرادی که صحبت می کنند عمل می‌کند. این روش درمانی به این دلیل به کار می‌رود تا به کاهش تقلای صوتی که منجر به خستگی و کاهش توانایی صوتی می‌شود، کمک کند. خواندن سرودن به نوسانات زیر و بم صدا و هماهنگی بین تنفس، صوت و زیرسیستم های طنین صدا نیاز دارد. سخنرانان به این الگوهای صوتی مؤثر عادت می کنند. افزایش فشار ریه که برای این کار مورد نیاز است، ممکن است اتکا به استقامت حنجره را کاهش داده و خستگی را کم کند.

 

• صوت محرمانه

صوت محرمانه طراحی شده است تا تنش و عملکرد بیش از حد حنجره را کاهش داده و جریان هوا را افزایش دهد.افراد با یک کیفیت صوتی نفس گیر و آسان شروع کرده و صوتی عادی بدون کاهش جریان هوا را ایجاد می کنند. این روش در نظر گرفته شده است تا تنش های صوتی بیش از حد را مورد توجه قرار دهد و آرام شدن عضلات حنجره به آسانی انجام شود.

 

• کیفیت صدای تیز

کیفیت صدای تیز برای بیمارانی با گره های صوتی و دیگر مشکلات همراه با عملکرد بیش از حد (مثل پولیپ، اختلال صوتی عملکردی، اختلال صوتی تشنجی،ضخیم شدن تارهای صوتی و صوت بطنی)  مفید است. به این دلیل که تارهای صوتی باید استراحت داده شوند تا صدایی با کیفیت تیز تولید کنند، این روش می‌تواند یک شاخص مفید آرامش تارهای صوتی باشد. گرچه کیفیت صدای تیز یک روش تسهیل کننده قدرتمند است تا تنش را در حنجره کاهش دهد، اما این یک کیفیت صدای هدف برای طولانی مدت نیست.

 

• صوت استنشاقی

صوت استنشاقی روشی است که برای تسهیل لرزش صوتی صحیح در حضور صوت بطنی معمولی، فقدان صوت عملکردی و اختلال صوت تنشی عضلات بکار می رود. افراد در زمان استنشاق صدای بلند تولید می‌کنند. با صدای استنشاق ، تارهای صوتی در حالت کشیده قرار دارد، که ناگهان به داخل کشیده شده و می لرزد.  بیماران  در زمان بازدم سعی می کنند که صدای تقریبا مشابهی را داشته باشند.این روش راه دست یابی به لرزش واقعی تارهای صوتی را آسان می کند.

 

• تمرینات صوتی نیمه بسته (SOVT)

تمرینات صوتی نیمه بسته در صوت درمانی شامل محدود کردن هر نقطه سوپراگلوتیک در امتداد مسیر صوتی است تا تعامل بین لرزش تارهای صوتی (تولید صدا) و مسیر صوتی (فیلتر صدا) را افزایش دهد و صدای طنین دار ایجاد کند.

 

• صوت نی

صوت نی یکی از روش‌های متداول است که برای ایجاد مسیر صوتی  نیمه بسته بکار می‌رود. باریک کردن مسیر صوتی فشار هوای بالای تارهای صوتی را افزایش می‌دهد، و آنها را در طول صوت کمی از هم جدا می کند و تاثیر نیروی برخورد را کاهش می دهد. برای دستیابی به آن ، افراد مسیر صوتی را بوسیله یک نی یا لوله نیمه بسته نگه می دارند. مقاومت می‌تواند با تغییر طول و قطر نی دستکاری شود. افراد واکه ها را با انجام زیر و بم های بالای صدا، آوازهای زمزمه ای و انتقال به الگوهای تلفظی و تاکیدی سخن تقویت می کنند. سرانجام استفاده از نی کاهش یافته و حذف می شود.

 

• لرزش لب

حالت نیمه بسته در سطح لب ها با انجام لرزش لب بدست می آید. این تکنیک شامل یک حرکت نرم هوا از حفره دهانی و از روی لب هاست که لرزش لب  (وز وز لب) را ایجاد می کند، که مانند تولید حباب در زیر آب است. اغلب این لرزش همراه با تغییرات صوت و زیر و بم صداست. تمرکز اصلی این کار بر بهبود حمایت تنفسی و تولید صدا بدون تنش است.

 

• حالت بدن

بیمار تکنیک‌های  نشستن با حالت صاف بدن و قرار دادن شانه‌ها در وضعیتی آرام  و پایین را آموزش می بینند تا تولید صدا با تلاش کمتر انجام شود.

 

• آرام سازی

در موارد عملکرد بیش از حد صوتی، تکنیک‌های ارام سازی مختلفی به عنوان ابزاری برای کاهش تنش کل بدن و ناحیه حنجره ممکن است مفید باشد. هدف از انجام این تکنیک کاهش تولید صوت با تلاش زیاد است. استفاده مکرر از تکنیک‌ها شامل آرامش عضلانی پیشرفته (سفت کردن و شل کردن آرام و پی در پی گروه‌های عضلات)، تصور (تشکیل تصاویر ذهنی از یک مکان یا موقعیت آرام و ساکت) و تمرینات تنفس عمیق است.

 

• درمان صدای تودماغی

درمان صدای تو دماغی برای افرادی با صدای هیپوفونیک است. این روش شامل باریک کردن عضله اری اپی گلوتیک و استفاده از صدای تودماغی است تا کیفیت صدایی با شدت بالا ایجاد کنند در حالی که تلاش و تقلای صوتی کمی لازم باشد. نتیجه مورد نظر کاهش تلاش صوتی و افزایش بازده صوتی است.

 

• خمیازه یا آه کشیدن

این تکنیک آسان از عملکرد طبیعی خمیازه و آه کشیدن برای غلبه بر علائم عملکرد بیش از حد صوتی (مانند حنجره مرتفع و انقباض صوتی) استفاده می کند. هدف  این روش پایین آوردن موقعیت حنجره و در نتیجه عریض شدن فضای سوپراگلوتال است تا صدایی آرام تر تولید کند و زیر و بم طبیعی تری داشته باشد.

 

سایر روش های درمان اختلالت صوت

 

• تغییر سبک زندگی

برخی از این تغییرات ممکن است به کاهش یا توقف علائم کمک کنند. این ها می توانند شامل فریاد نزدن یا بلند صحبت نکردن باشند. اگر زیاد صحبت می کنید یا آواز می خوانید باید زمان هایی به حنجره خود استراحت دهید. اگر سیگار می کشید، ترک آن نیز می تواند مفید باشد. متخصصین گفتاردرمانی خیابان دماوند تهران ورزش هایی برای شل کردن تارهای صوتی و عضلات اطراف آن ها را در برخی موارد پیشنهاد می کنند. همچنین بهتر است تارهای صوتی را قبل از صحبت طولانی گرم کنید. مایعات بنوشید تا بدنتان هیدراته بماند.

 

• داروها

برخی از مشکلات صوتی ناشی از اختلالی است که با دارو قابل درمان است. به عنوان مثال، ممکن است داروی ضد اسید برای مشکل ریفلاکس معده تجویز شود. یا ممکن است هورمون درمانی برای مشکلات تیروئیدی یا هورمون های زنانه کاربرد داشته باشد.

 

• تزریق

پزشک می تواند اختلالات صوت ناشی از اسپاسم عضلانی گلو را با استفاده از یک سم بوتولینوم بهبود ببخشد. در برخی موارد، پزشک می تواند چربی یا مواد پرکننده دیگری را به تارهای صوتی تزریق کند. این کار به نزدیک شدن تارهای صوتی، و در نتیجه عملکرد بهتر آن ها کمک می کند.

 

• عمل جراحی

پزشک می تواند برخی از بافت هایی که دچار رشد اضافی شده اند را خارج کند. اگر این رشد ناشی از سرطان باشد، ممکن است به درمان های دیگری هم نیاز باشد. از جمله آن ها می توان به پرتو درمانی اشاره کرد.